Home?

Kort erna was hij gevallen, en bijna vanzelfsprekend verhuisde hij naar een rusthuis. Van zijn huis in de Kempen naar een rusthuiskamertje in Gent, want daar woonden zijn dochters. Zo konden ze veel op bezoek komen.
Gaston kende niemand in Gent en al helemaal niet in het rusthuis. Ook de serviceflat waarop hij gehoopt had, kreeg hij niet. Er was nu eenmaal een lange wachtlijst. Gaston vertelde hoe hij er het beste van probeerde te maken, en veel moeite deed om zijn kamertje te verlaten. De eerste weken ging hij tegen zijn zin naar het middagmaal en de animatie, maar na enkele maanden begon hij zich thuis te voelen. Hij had twee of drie mannen leren kennen met wie hij een kaartje kon leggen en naar het voetbal kijken. Zijn leven viel weer in een plooi, tot hij een jaar later het bericht kreeg dat hij weg moest. Zijn kamertje was maar tijdelijk, dus moest hij op zoek naar een andere plek. En dat zorgde voor groot verdriet, niet alleen bij Gaston maar ook bij de mannen die hun kaartvriend gingen missen.
Nu zit hij dus in een ander rusthuis, in dezelfde buurt nota bene. Opnieuw tijdelijk, hij zal nog eens moeten verkassen. En dat ziet hij niet meer zitten. Hij doet ook geen moeite meer om mensen te leren kennen, “waarom zou een mens ook”. Ik had oprecht met hem te doen, en Gaston is geen uitzondering. Het gebeurde ook met een van onze grootouders, met de oma van de buren en die van een collega. Zo gaat dat nu eenmaal, dacht ik vroeger, het hoort bij de laatste levensfase. Maar nu ik het zie gebeuren bij bejaarde vrienden en familieleden moet ik telkens heel hard slikken. Is er echt geen andere manier om met onze ouderen om te gaan? Het flitst opnieuw door mijn hoofd als we Gaston na het feestje terugbrengen, naar “den home” zoals hij het zegt. Goed wetende dat het voor hem nooit “home” of een thuis zal worden…