‘Mijn huisarts stuurde me naar de spoeddienst. Plots sta je dan in het ziekenhuis waar je al jaren werkt, aan de ándere kant. Plots ben je afhankelijk, heb je geen grip meer op de dingen en beslissen anderen wat er zal gebeuren. Je wacht al een uur en hebt geen idee hoe lang het nog zal duren. Eerst de dokter-stagiair, aan wie je je verhaal doet, dan de assistent. Je krijgt een infuus en er wordt bloed genomen. Wachten. Wanneer krijg je een resultaat? Wanneer weet je wat er beslist wordt?
Iedereen in het wit
Je wordt opgenomen. 's Morgens, op de afdeling, weet je niet wat er verder zal gebeuren. Je probeert iets te weten te komen van iedereen in het wit die je kamer binnenkomt. Dan hoor je dat je moet wachten tot de dokter zijn ronde doet. Er zijn onderzoeken gepland. Vandaag het eerste en overmorgen pas het tweede. En tussenin ... wachten. Je begrijpt dat jouw onderzoek in de planning moet worden gezet, en dat je niet de enige bent. Maar toch.
In de wachtzaal voor het onderzoek heerst grote drukte. Iedereen loopt over en weer. Na een kwartier begin je je af te vragen wanneer het aan jou is. De nervositeit stijgt en je moet naar het toilet. Maar aan wie kan je dat vragen? Iedereen heeft het druk.
Het onderzoek is afgelopen. Je hebt geen idee wat er is gevonden. Is het ernstig? De dokter zal op de afdeling komen. Maar wanneer? Je probeert het scenario in je hoofd onder controle te houden. Er wordt een behandeling gestart. Het zal nog een tijdje duren voor je weer grip krijgt op je leven, dagen of zelfs weken. Zo voelt het dus, aan de andere kant.’