Ze verloor flink wat kilo's en haar haren keerden onherkenbaar terug als kleine krulletjes. Maar haar strijdlust is nog intact. 'Anderhalf jaar geleden kreeg ik na een routinecontrole het verdict van mijn huisarts', vertelt ze. 'Borstkanker. En het nieuws werd alleen maar slechter. Het was een zeldzame, agressieve kanker. Al na een paar weken bleek het gezwel een paar centimeter gegroeid. En er waren uitzaaiingen naar mijn lever. Mijn gynaecoloog prof. dr. Peter Van Dam was eerlijk: een uitgezaaide borstkanker kun je niet genezen. Maar de ziekte is wel te behandelen. Ik kreeg chemotherapie, een borstsparende operatie en bestraling. En intussen ook driewekelijks een infuus met medicijnen die de kanker aan banden leggen. Eén daarvan is nog erg nieuw. Zolang de uitzaaiingen daarmee onder controle blijven, hoef ik geen riskante leveroperatie te ondergaan.
'Er was meteen een klik'
Na de diagnose had ik het erg moeilijk. In het UZA had ik veel steun aan de borstverpleegkundigen. Die staan altijd voor je klaar. Toen ik een keer op de spoed belandde met een complicatie, stond een van hen onverwacht op mijn kamer om mij een hart onder de riem te steken. Toch moet je, zeker als alleenstaande, de behandeling grotendeels alleen ondergaan. Daarom vind ik het zo fijn dat ik mocht aansluiten bij een groepje voor oncorevalidatie. Strikt genomen is dat bedoeld voor patiënten die hun behandeling achter de rug hebben, maar ik ben heel blij dat ik via die weg lotgenoten heb ontmoet. Er was meteen een klik. We zijn onlangs met alle groepjes en de borstverpleegkundigen op weekend geweest. En met ons groepje gaan we blijven afspreken.
Vermoeidheid is momenteel mijn grootste vijand. Vroeger bleef ik overal als laatste, nu ga ik op tijd slapen. Maar ik blijf positief en wil genieten van elke dag. Intussen speel ik opnieuw golf en binnenkort vertrek ik voor een weekje naar Zuid-Frankrijk. Ik voel me nog jong. In mijn hoofd ben ik nog dezelfde Katrien.'
